
Het meisje dat niet hardop durft te praten.
Daar komen ze, papa, mama en dochter van 9 jaar. Ik zie dat ze zich verschuilt in haar jas en ze loopt achteraan. We lopen door de bossen naar de trainingsplek in de Soesterduinen. Best wel weer spannend zo’n eerste training op een nieuwe locatie. Maar wat is het mooi om hier te lopen en te werken.
Op een gegeven moment loopt het meisje voorop. Dit is een goed teken, denk ik. Ik begin een gesprekje met haar. Ze is de oudste van 4 meiden en de volgende is op komst. Gelukkig is het een meisje zegt ze zacht. Ik moest lachen en dacht aan papa.
De 1ste les gaan we schatten zoeken bij elkaar en oefenen we met sterk staan. Een grote bal weren. Ooo wat staat ze wankel op haar benen. Gelukkig heeft ze zichzelf net de schat ‘volhouden’ gegeven. (Ja zegt ze want ik kan mijn plas heel goed volhouden #kinderlogica #ikhouervan). Ze heeft gelijk, na 3 keer al staat ze stevig. Focus op de bal en goed in en uit ademen naar het sterke gevoel in haar buik helpt haar hierbij. Zij is ook leergierig en slim, 2 mooie schatten die ze van haar moeder heeft gekregen.
Ik zie haar lachen, ze heeft er lol in en haar vader vindt het heel leerzaam en doet fanatiek mee. Moeder kijkt trots vanaf het bankje mee. Ze gaan blij naar huis en geven zelf aan dat ze gaan oefenen met sterk staan.
De week erop komen ze voor de 2de training. Dit keer zitten we bij mij in de praktijk, wat een hitte buiten. We ontdekken waarom ze niet hardop kan praten. Het wordt mij duidelijk met de oefening om te letten op onze houding, blik en stem. Wat blijkt….haar kin gaat naar beneden als ze iets zegt. Hierdoor gaat haar volume zachter. Het gaat ook beter, voordat ze iets zegt, dat ze eerst goed in en uitademt. Wat een mooie stem heeft ze en ik zie nu een heel ander meisje voor me. Ze is een stuk groter en ik zie haar lach steeds meer.
Ook komen we erachter waarom ze soms niets zegt als haar moeder wat vraagt… ze geeft het antwoord in haar hoofd, zegt ze. Oke zeg ik, jij gaat iets vragen aan je moeder. En je moeder geeft antwoord…..in haar hoofd. Heb je een leuke dag gehad op je werk, vraagt ze. Haar moeder geeft antwoord in haar hoofd. Weet je nu wat ze zei? vraag ik haar. Nee, zegt ze. Vraag het nu nog een keer. Haar moeder geeft weer antwoord….in haar hoofd. Hoe vind je dat? Niet leuk en irritant. Hoezo? Omdat ik nu niet weet wat ze antwoord…ze kijkt me aan met haar grote bruine kijkers, we moeten alle3 lachen. Het kwartje is nu wel gevallen…
Volgende keer gaan we nog meer oefenen. Het begint altijd met een klein stapje….en als we de juiste schoenen hebben gevonden dan kunnen we grote stappen nemen. Ik geef huiswerk mee aan haar moeder. Zeg tegen de juffen op school dat ze haar nu mogen gaan zien als het meisje met zelfvertrouwen. Niet meer als het meisje wat niet durft te praten. Als we onze verwachting bijstellen dan zal je zien dat ze ook meer durft.
Ik kijk nu al uit naar de volgende training!
2 gedachten over “Het meisje dat niet hardop durft te praten.”
Mooi beschreven en heel benieuwd naar de volgende sessie!
Dank je wel Eustache, ja de volgende sessie….mama en papa zijn beide druk. Ik heb er wel wat op aangedrongen, want het voelt als…we zijn er bijna, de code is gekraakt, nog een paar slagen maken en we zijn aan de overkant.