Luisteren is met aandacht horen

Laatst zij iemand: ‘Vera wat kan je goed luisteren, soms ben ik zelf vergeten waar ik het over had en jij weet het gewoon nog.
Wat een mooi compliment en het klopt, ik vind luisteren leuk en boeiend bovendien. Door goed te luisteren kom ik heel wat te weten over de ander. Ik kijk naar het gedrag en de houding van de ander; hoe zit de ander erbij, is iemand verdrietig, blij of zijn er spanningen. Alle zintuigen gaan bij mij aan het werk tijdens het luisteren, zelf de reuk. Luisteren is voor mij niet alleen horen wat de ander zegt, het is met aandacht horen.

Luister jij ook naar mij?
Andersom werkt het ook zo, als ik wat vertel zou ik willen dat iemand mij echt naar mij luistert. Zo gebeurd het wel eens dat mijn gesprek binnen 1 minuut overgenomen wordt. Op zo’n moment voel ik mij niet gehoord en niet serieus genomen. Op een dag vroeg ik het op de vrouw af: ‘Waarom neem je het gesprek over als ik iets vertel en vertel je direct je eigen verhaal, zo is het net of je niet naar mijn verhaal wil luisteren’. Haar antwoord was dat ze met haar eigen voorbeeld wil laten weten dat zij mij begrijpt. Aha, dit is een eyeopener, het is geen desinteresse het is geen aandachttrekkerij, het is een andere luistertechniek. Of eigenlijk het is een verteltechniek. Oke het is niet mijn manier, maar het feit dat het geen desinteresse is geeft mij rust. Mijn ‘ego’ is gerustgesteld en ik laat de ander haar verhaal doen zonder mij te irriteren aan de ander.

Luisteren naar Kinderen
Luisteren naar kinderen werkt net zo, over het algemeen kost het kinderen veel moeite om te luisteren. Hoe komt dat toch vraag ik mij af, dit ligt vast aan de korte concentratieboog van kinderen, ze zijn snel afgeleid en vinden anderen zaken een stuk interessanter dan luisteren naar wat je allemaal niet mag. Maar hoe komt het dat kinderen snel zijn afgeleid. Ligt het aan de kinderen of toch aan de volwassenen. Zou het liggen aan de manier waarop je iets zegt. Vooral als je zegt dat iets niet mag of dat je iets anders moet doen. Gaat dit op basis van gelijkwaardigheid, gaat dit met respect of zeg je het streng, als een bevel. De toon en de manier waarop je iets zegt naar het kind staat gelijk aan hoe je iets terug kan verwachten. Kinderen zijn spiegels, zij geven jou direct terug hoe je doet.
Krijg je een snauw terug of een kort antwoord, vraag je dan eens af hoe je iets zegt of vraagt. Vraag je het net zo als je het een vriend zou vragen?

Terwijl ik dit schrijf ben ik aan het googelen, ik tik in #luisteren en#kinderen. Mijn oog valt op het boek Luisteren naar Kinderen, van Thomas Gordon. Ik heb van meneer Gordon gehoord en dit zijn de recensies die ik lees:
* Als je deze methode eigen hebt gemaakt is het zoveel makkelijker om te communiceren met je kinderen
* Je geeft respect maar krijgt het ook dubbel en dwars terug!
* Dit boek is erg leerzaam, voor mij een eyeopener zelfs. Het leerde mij op een andere manier naar mijn kinderen te kijken, en daarmee ook naar mijzelf en de wijze waarop ik met ze communiceer.
* De titel “luisteren naar kinderen” wil zeggen; horen wat een kind nu werkelijk zegt/bedoelt en wat niet.
Mijn interesse is gewekt en ik zet het boek op mijn boekenlijst. Ik ben benieuwd wat meneer Gordon mij nog meer kan vertellen over luisteren naar kinderen.  Ik hou jullie op de hoogte.

Liefs Vera Hagen