MIJN KIND IS HEEL ERG BOOS

MIJN KIND IS HEEL ERG BOOS

Mijn kind is boos!
Heel normaal toch, boos zijn is best gezond op zijn tijd. Mijn zoon is niet vaak boos, maar als hij boos is….dan is hij heel erg boos. Hij wordt boos als hij niet begrepen wordt. In zijn hoofd klopt het wel, de ander ziet het alleen verkeerd…

Wat kan ik er aan doen?
Kan ik er iets aan doen? Of is de boosheid van hem? Hoe komt hij aan deze boosheid. Zit dit in zijn karakter, heeft hij dit meegekregen? Kinderen voelen veel meer aan dan we denken. Ook als wij denken iets goed verborgen te hebben. Qua emoties of onze gedachten over iets. Nu ben ik in de gelegenheid om hier flink op in te zoomen. Tijd te nemen en erbij stil te staan. Op zijn boosheid. Of moet ik eigenlijk zeggen: op mijn boosheid. Kinderen zijn onze spiegels. Ze kijken, luisteren en voelen. Vooral dat laatste werkt goed bij kinderen, feilloos voelen ze aan hoe mijn humeur is. Ben ik echt vrolijk of doe ik alsof. Hoe jong ze ook zijn ze hebben nog geen maskers. Nu is nu dus het wordt ook nu geuit.

Kijk naar jezelf.
Ik kijk naar mijzelf. Op dit moment ben ik niet boos. Ik voel mij goed en doe waar ik van droom. Ik ga verder terug. Ik ben wel erg boos geweest, toen ik jong was. Ik voelde mij niet begrepen. Als ik eraan denk voel ik de boosheid weer opborrelen. Het zit er dus nog steeds. Het raakt mij. Als kind was ik veel boos op degene die ik ook lief heb en die er nu niet meer is. Het zit binnen in mij, goed verstopt maar het zit er nog wel. Het zou goed kunnen dat ik feller reageer dan anderen op iets wat te maken heeft met onbegrip.

Als een ander mij niet begrijpt kan ik nog steeds boos worden, maar dat is vaak inwendig. En heel soms in een onbewaakt moment word ik echt boos. Ik laat mij dan gaan, nooit fysiek, maar ik uit het wel. Onbegrip, ongelijkheid, dit raakt mij dieper dan ik wil. Weet je, dit is het moment. Dit is het perfecte moment om te accepteren dat ik dit gevoel heb gehad. Dit gevoel is van het verleden en ik mag dit gevoel nu loslaten. Wegblazen….als een roze wolk de ruimte in….

Lekker makkelijk dat loslaten.
Toen ik dit verhaal liet lezen vroeg iemand hoe ik dit doe. Dat wegblazen, het loslaten. Mooie vraag, want heel heerlijk een paar jaar geleden zou ik dezelfde vraag hebben. Ik heb een kort en een lang antwoord.

Het korte antwoord: Kies voor jezelf. Denk aan jezelf. Doe jezelf nooit tekort. Vertrouw jezelf. Heb je zelf lief.

Het lange antwoord: Het lukt mij om een gevoel los te laten als ik het voor mij kan zien als een beeld. Met geluid, reuk, als voorwerp of gewoon het gevoel an sich. Ik ben mij er ook van bewust dat dit gevoel niet bij het NU hoort. Ik ben gegroeid, ik heb vertrouwen en ik geloof mijzelf.  Het vertrouwen heb ik gekregen door mijzelf toestemming te geven om in mijzelf te investeren (ik ben het waard!) hulp te vragen, tijd voor mijzelf te maken en om fouten te mogen maken. Ik accepteer het hier en nu. Wat er nu nog niet is accepteer ik ook. Hierdoor lukt het mij om het gevoel wat van het verleden is los te laten. Het vervelende gevoel of beeld bundel ik en blaas ik uit. ..heel hard. Ik richt mij op wat ik te doen heb. Dit is mijn moment op 31 oktober 2017 laat ik het stuk onbegrip en mijn vader in volle overtuiging los. Het verlicht letterlijk en ik maak ruimte voor wat nieuws.

Het mooie is dat mijn kind dit vanzelf merkt, hier zijn geen woorden voor nodig.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *